0,98 ct Liefde... een warm gevoel

Van onze kinderen kunnen we de dag van vandaag nog wel iets leren. Zeker van diegenen die nog net niet die puberteitsperikelen ondervinden, maar toch al wel een beetje ;-)

Zelf heb ik er 3, twee eigen zonen en een plus-zoon, schatten van jongens die mij door de jaren heen heel veel geleerd hebben. Als 18 jarige wilde ik zelfs geen kinderen, ik kon niet tegen het lawaai, vond elk kind onbeschoft en lastig, maar het lot heeft anders bepaald, waardoor ik nu niet alleen kan genieten van 3 binken, maar ook van hun 3 knappe, lieftallige en zorgende vriendinnen. Daar ben ik dankbaar voor...

Wat heeft dit nu te maken met 0,98 ct liefde, zal je je afvragen ;-)

Wel, naar de winkel gaan, is niet aan mij besteed, omdat koken niet hoog op mijn favoriete lijstje staat. Meestal breng ik dan ook spullen mee, die niet bij elkaar passen, die niet zo gezond zijn (maar waar ik dan wel een goestingske in heb) of die al in de ijskast liggen zodat we ze dubbel hebben.

Vandaag ben ik wel naar de winkel geweest, met de intentie om me goed aan mijn lijstje te houden - of het gelukt is, laat ik in het midden - en de dingen te voorzien die we nodig hebben. Eens aan de kassa, zie ik een jongeman van een jaar of 12 kijken naar de kortste lijn aan de kassas, met 2 bosjes bloemen in zijn handen. Ik denk bij mezelf "moh, die zijn vriendinnetje gaat gelukkig zijn, dat ze bloemetjes krijgt" en ik laat hem voorgaan.

Trots geeft hij de bloemen aan de kassiersters en zij rekent af. Terwijl ik zelf nog een aantal spullen op de band leg, hoor ik de kassierster zeggen dat de ene bos bloemen wel duurder is dan de andere en dat hij te kort komt. Ik zie het ventje zijn verwonderd snuitje lichtelijk in paniek schieten, want hij had maar 10€ in zijn handen. Op het moment dat de kassierster aanstalten maakt om 1 bosje weg te nemen, vraag ik haar hoeveel hij te kort komt...

Zonder na te denken, schiet ik in mijn portemonnée en geef ik het te kort aan de kassierster. Zijn ogen lichten op en hij bedankt me uitvoerig. Terwijl de kassierster aan mijn boodschappen start, zie ik hem de bosjes bloemen neerleggen. Hij haalt een rode en een witte eruit en probeert er nog een witte uit te trekken, waarop ik denk "hij zal de 2 bosjes willen mengelen om 1 bosje af te geven aan de gelukkige" en ik doe verder met mijn boodschappen in mijn tas laden.

Tot op het moment dat hij ineens voor mijn neus staat en mij de 3 tulpen overhandigt en me nogmaals bedankt... Ik kon mijn ogen niet geloven, een warm gevoel schiet me te binnen, ik had hem zo een knuffel kunnen geven maar nog voor ik terug bij mijn zinnen kom, is hij al verdwenen.

Wanneer ik opnieuw met beide voeten op de grond sta, draai ik me om en merk ik op dat de vrouw achter mij in tranen is uitgebarsten en de kassierster nog steeds met grote ogen en open mond versteld staat van wat er gebeurt.

Dat een jongetje van ongeveer 12 vandaag 3 mensen geraakt heeft, met een gebaar van dankbaarheid, dat is toch het mooiste dat er bestaat!

Vandaag kan mijn dag dus al niet meer stuk, ...My Valentine, was een kereltje van 12 - en nog een ferm ventje ook - waarvan volwassenen nog kunnen leren. Deze tulpjes hebben bij mij een plaatje gekregen in mijn hart.