Velen onder ons vinden haken vaak fluffy, iets voor bobonnekes, te geite-wolle-sok-achtig. En ondanks het feit dat ikzelf als kind verknocht was aan haken, macramé, naaien, smyrna, tekenen, kleien en niet te vergeten muziek spelen, verzandde dit stilletjes aan naar de achtergrond omdat de connotatie van deze zaken in onze maatschappij vaak als tijdsverspilling wordt gezien.
Maar wat men vergeet is dat die zaken je wel degelijk in het NU trekken, …
Je hoort dan vaak…
“Dit is niets voor mij”
“Ik heb daar geen geduld voor”
“Ik kan er geen tijd voor maken”
Allemaal excuses van het hoofd, die verhinderen dat je hart vol met vreugde komt. Dat je moet stilstaan om deze dingen te doen. De focus ligt te veel op het resultaat en niet zozeer op het gevoel dat je erbij krijgt om het werk te maken. Zelfs, niet al te creatieve zielen kunnen er baat bij hebben om creativiteit te ervaren als een soort van mindfulness om even stil te staan.
Want 1, er is de techniek wat door het hoofd geabsorbeerd wordt en 2, er is het gevoel dat tot in je buik trekt als je het toelaat. En maak nu dat “gut feeling” wel een hele belangrijke factor is dat je nodig hebt om in je leven je richting te kunnen bepalen. Je hoofd en je hart (of buik) zijn nu eenmaal verbonden met elkaar. En daar waar we geleerd hebben om “ons verstand” er bij te houden, valt dit regelmatig wel eens tegen als we spreken over beslissingen nemen.
Terwijl we soms goed weten dat het niet goed voelde.
Je tweede brein, of het is misschien wel je eerste brein, wordt aangestuurd door je darmen of zijn je darmen, heb ik ergens gelezen. Wel, als ik er op ga letten, kan ik er ergens inkomen. Mijn buik vertelt me veel op vlak van ondernemen, van mensen leren kennen en voelen. In een fractie van een seconde, wanneer ik beroep doe op die buik, kan ik een helder beeld vormen van een situatie of een persoon.
En vaak zit ik er bonk op.
Net zoals mediteren, heeft creativiteit die skill verhoogt. Telkens ik opnieuw haak, klei of een andere creativiteit doe – zelfs deze tekst schrijven – voelt heel mijn buik aan alsof er vlinders in fladderen. Mijn hoofd wordt licht en mijn buik zingt.
Ik krijg dan ook steeds meer weerstand op de aangeleerde manier van leven, dwz huisje-tuintje-kindje en werk en eigenlijk is het andersom. Werk en H-T-K… Ok, werken…, en een zo hoog mogelijk diploma hebben, dit zit zo ingeburgerd in onze maatschappij dat iedereen met zijn hoofd de zaken gaat doen, dat die denkt dat hij moet doen. Vandaar dat er velen een hele week hoofdelijke zaken realiseren en maar doordoen, zonder naar die buik te luisteren, en in het weekend moeten recupereren om de week erop opnieuw paraat te zijn. Vergetende dat community, bewegen, voeding en mind dienen in balans te zijn om een lang en gezond leven te kunnen leiden.
Ook ik heb tot mijn 49ste niet ingezien dat je deze balans diende te analyseren met wat goed is voor jouw lichaam. Tot je lichaam begint te sputteren en je gaat zoeken wat de oorzaak er van is. Maar we zijn zo geconditioneerd vanuit onze opvoeding, dat het wel wat aarde aan de voeten brengt om tot in die buik te zakken. Kan je een stilte in een gesprek aan? Kan je ook eens niets doen en observeren?
Lang heb ik me schuldig gevoeld wanneer ik “niets” deed, gewoon in de zetel zitten en naar buiten staren. Of een boek lezen of haken, … de opmerking “heb je niets beters te doen” is de rode draad in mijn leven. Tijdens mijn studies moest ik voor mijn boeken zitten of ik was “niets” aan het doen. Maar na enkele uren studeren, wilde ik wel eens buiten gaan fietsen als het goed weer was, of een boek/strip lezen (want gsm was er nog niet 😉) of iets creatiefs doen. Nee, … dat hoorde niet want er was té veel werk in huis, “ga beter de honden hun eten maken” of “laadt de wasmachine al maar ne keer uit” of “begin al maar wat te strijken”. Ik weet nu wel waar de hekel vandaan komt om het huishouden te doen… dus, probeerde ik zo lang mogelijk voor mijn boeken te zitten en te “prutsen” zonder dat mijn ouders het zagen.
Om terug te komen op “haken” of een andere creativiteit, dit is voor mij een manier geweest om uit mijn hoofd te geraken en hoe meer ik het doe, hoe meer ik uit dat hoofd geraak. Het eindresultaat van het haakwerk is niet mijn doel, want soms start ik iets op en weet ik nog niet wat ik er mee moet. Het gevoel van knopen, of de handeling met draad en een haakpen geeft mee een goed gevoel en laat me letterlijk zakken in mijn zetel. Voor mij is het dus wel nog steeds een droom om ook anderen te beïnvloeden en hen te leren hoe je dit eerst met je hoofd opneemt en daarna laat vloeien 😉
Heb je ook nood aan vertraging en interesseert je de mix ondernemende mindsets met inbreng van vertragende elementen zoals creativiteit met draad (haken of macramé).
Neem jij de uitdaging aan om in deze community te stappen en zelf te voelen wat dit met je kan doen? Schrijf je in op de workshop die dat kan realiseren!
Comments