Je kan niet ontkennen dat je al wel eens gedacht hebt.."mocht ik opnieuw x-aantal jaar zijn en weten wat ik nu weet" :-)
Wel, als ik je nu zeg, dat er niets mis mee is om terug te keren naar dat "innerlijke kind" dat toen enthousiasme creëerde alsof het niets was. Ons innerlijk kind wordt vaak vergeten of onderdrukt, door gebeurtenissen op weg naar volwassenheid. Onze lagen, die gecreëerd worden in de puberteit, als jong volwassenen, als vrouw/man, als moeder/vader, weerhouden ons soms om voluit te gaan.
Als ik nu bekijk hoe ik als kind was en hoe dit reflecteerde door de jaren heen, zijn er veel gelijkenissen die nu terugkeren doordat je dicht bij jezelf komt, je gaat als het ware die lagen één voor één opnieuw er af prutsen doordat je op een bepaalde leeftijd komt en je vindt dat het nu wel genoeg geweest is met al die serieuze b...ll..t en dat het tijd wordt om dat innerlijk kind opnieuw op toneel te brengen.
Als kleine pruts was ik ook in eerste instantie onwennig om het podium op te gaan (foto 1), eens dat ik dan op dat podium stond, kon er niemand mij tegenhouden om ritmisch mijn ding te doen (foto 2), zelfs wanneer het tijd was om naar huis te gaan, kregen ze mij moeilijk mee naar huis (foto 3).
Me-time was belangrijk (foto 4) en de natuur stond op dat moment heel dicht (foto 5).
Hoe komt het dan dat al die spontaniteit, die vreugde en het genieten van kleine dingen, soms zo ver weg zijn, wanneer je ouder wordt?
Het start al op de lagere school - voor mij dan toch - waar ik het buitenbeentje was in de klas. Als enige met gescheiden ouders en op internaat. Iedereen ging 's avonds naar huis, ik ging naar het klooster. Mijn eerste laag werd gecreëerd, ik moet me sterk houden, ik ben een grote meid. 7 jaar en door omstandigheden overgeheveld aan een groepje zusters, die zelf weinig empathie kenden, op enkelen na.
Resultaat van 11 jaar op internaat, als puber een wereldvreemd kuiken dat bang was om nog maar naar de winkel te gaan indien er een groep jongens op de hoek van de straat stond. Volgzaam de stappen ondernemen wat er van jou verwacht wordt, studies die van belang zijn en die je verder kunnen helpen op dat moment, huisje-tuintje-kindje terwijl ik snakte naar avontuur en plezier.
Als je niet dicht bij je kern blijft, bij jezelf... en de lagen vormen zich, stuk voor stuk, omdat verwachtingen van buitenaf zich opdringen, omdat situaties rondom je ervoor zorgen dat het noodzakelijk is die afweersystemen te voorzien, dan geraak je uit balans en stel je jezelf meermaals de vraag: "Is dit het leven?", "ben ik dit wel?", "waarom reageer ik toch zo?" of je stelt je zelfs geen vragen en gaat gewoon door.
Start die zoektocht naar je innerlijke kind en creëer zo je pad om te doen wat je graag doet. Want hoe gek het ook mag klinken, het start bij jou en jij bent de regisseur van je eigen leven.
Voel je je klaar om die zoektocht aan te gaan? Dan helpt praten en nodig ik je graag uit je verhaal te doen... het helpt
Comments